De docente had me gevraagd om groot te gaan werken en een ander materiaal te pakken. Dus ik koos mijn oude vertrouwde krijtjes te pakken waar ik veel geleerd heb van in portretten maken. Ik merkte dat ik heel erg aan het denken was tijdens het tekenen en niet aan het voelen.
Ze vroeg of ik met links wou gaan tekenen, ze zei dat ga je niet leuk vinden, echter was het tegendeel waar. Toen ik met links ging tekenen raakte ik uit mijn hoofd. Gaf me hetzelfde gevoel als wanneer er beelden binnen komen vallen uit het niks en ik die dan op papier teken of schilder.
Wanneer heeft het beeld echt een ziel? Hoe kan je je gevoel als maker communiceren in een beeld naar de kijker?